در مسیریابی شبکه‌ها در استاندارد‌های قدیمی، آدرس آی‌پی نماینده شکلی از ساختار شبکه بودند. مکانیزم‌های آدرس‌دهی در چنین فضایی همواره بر این فرض استوار است که نقطه اتصال به شبکه برای هر سیستم ثابت است. روترها، که مسئول آدرس‌دهی و انتقال بسته‌ها در شبکه هستند، به آدرس آی‌پی هر سیستم نگاه می‌کنند و از طریق آن شبکه‌ای که به آن متصل است را پیدا می‌کنند. در لایه شبکه، روترها به چند بیت بعدی آدرس (IP) نگاه می‌کنند و زیرشبکه مربوط به آن سیستم (نود) خاص را پیدا می‌کنند. در نهایت هم بیت‌های پایانی آدرس نود مشخصی را در زیر شبکه مذکور مشخص می‌کند.
در این شیوه آدرس‌دهی و مسیریابی، اگر شما اتصال یک نود متحرک را از شبکه قطع کنید، برای اتصال دوباره باید فرآیند تنظیم و گرفتن آی‌پی جدید را مجددا تکرار کنید، در غیر این‌صورت اتصال شما برقرار نخواهد شد، چرا که مشخص نخواهد بود که کدامیک از نقاط اتصال به اینترنت برای این نود در حال استفاده است.
تمامی انواع موبایل آی‌پی‌های پیاده‌سازی شده، به هر نود متحرک یک آدرس ثابت به نام آدرس شبکه خانگی در شبکه اصلی آن نود اختصاص می‌دهد. در کنار این آدرس یک آدرس دیگر به نام آدرس حفاظتی، که مسئول مشخص کردن جایگاه نود در شبکه و زیرشبکه است، هم نگه‌داری می‌شود. در نتیجه با هر بار تغییر مکان نود متحرک از یک شبکه به شبکه دیگر، آدرس حفاظتی برای این نود تعویض خواهد شد.
در هنگام شروع اتصال یک روتر وظیفه تسهیل مسیریابی برای نود متحرک را دارد و آدرس آی‌پی نود متحرک و آدرس حفاظتی آن در این روتر نگه‌داری می‌شود. هر بار که نود متحرک شبکه‌اش را بخاطر جابه‌جایی تعویض کند، از طریق پروتکلی به نام ICMP به روتر مسئول شبکه اصلی‌اش تغییر در آدرس حفاظتی خودش را اطلاع می‌دهد. از این نقطه به بعد از آن‌جایی که موقعیت هر نود در شبکه مهمان در دسترس است، ترافیک هر کدام از نودها به کمک روترهایی در شبکه مهمان با آن‌ها تبادل می‌شود.
در نسخه چهارم موبایل آی‌پی فرآیند بالا پیاده‌سازی شده است اما واقعیت این است روترهای میانی در این سیستم، می‌تواند بر روی کیفیت و سرعت تبادلات اثرگذار باشد. نسخه ششم موبایل آی‌پی در یکی از بهبودهایی که نسبت به نسخه قبل دارد، به دنبال حداقل کردن تعداد روترهای میانی در این مسیر است که نتیجه این فرآیند بهبود کیفیت سرویس‌دهی در شبکه اینترنت همراه خواهد بود.
